Korona Ziemi
Źródło : "https://www.e-horyzont.pl/blog/najwyzsze-szczyty-kontynentow-korona-swiata"Mianem Korony Świata zwykło określać się najwyższe szczyty kontynentów istniejących na Ziemi. Nazwa wywodzi się z języka angielskiego, gdzie Korona Ziemi oznacza „Siedem szczytów”. Choć określenie to zdaje się jednak sugerować co innego, w praktyce najwyższych szczytów kontynentów jest nie siedem, a dziewięć. Z czego wynikają te rozbieżności? Jakie góry zalicza się do Korony Świata i które z najwyższych szczytów kontynentów są najtrudniejsze do zdobycia? Tego dowiecie się z naszego artykułu.
Zdobywcy najwyższych szczytów kontynentów
Pierwszą osobą, która zdobyła Koronę Ziemi „w wersji light”, był Richard Bass, amerykański biznesmen i miłośnik wspinaczki po górach, który za cel obrał sobie zdobycie najwyższych szczytów kontynentów ziemi. Wedle jego założeń miały to być: Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Europa, Azja, Afryka, Antarktyda oraz Arktyka. W celu zdobycia najtrudniejszego, Mt. Everestu, wynajął profesjonalnych alpinistów, którzy pomogli mu w dotarciu na szczyt. Miało to miejsce dnia 30 kwietnia 1985 roku – wtedy też Bass zdobył ostatni szczyt należący do Korony Ziemi. Wkrótce jednak znany alpinista Reinhold Messner poddał w wątpliwość wybór Australii jako kontynentu i dokonał zmiany na liście najwyższych szczytów kontynentów, zaproponowanej przez Bassa, zastąpiwszy kontynent australijski Australią i Oceanią. Tę „pełną” wersję Korony Ziemi, już z Piramidą Carstensz, udało się w 1986 roku zdobyć Patowi Morrowowi, a następnie także samemu Messnerowi. Wedle portalu 7 Summits do końca 2011 roku Koronę Ziemi zdobyło aż 348 wspinaczy, w tym 230 w wersji z Piramidą Carstensz. Pierwszymi polskimi zdobywcami najwyższych szczytów kontynentów byli znani himalaiści – Leszek Cichy oraz Anna Czerwińska. Cichy skompletował Koronę Ziemi w roku 1999, a Czerwińska zaledwie rok później, w 2000. Dotychczas najwyższe szczyty kontynentów zdobyło 14 Polaków, w tym 12 w wersji z Piramidą Carstensz.
Mount Everest
Skala trudności szczytów Korony Ziemi
Uszeregowanie najwyższych szczytów kontynentów według stopnia trudności wciąż stanowi przedmiot licznych dyskusji. Choć nie ulega wątpliwości, że najtrudniejszym szczytem Korony Ziemi jest Everest, a najłatwiejszym Góra Kościuszki, to stopień trudności pozostałych wierzchołków nie jest tak łatwy do określenia. Przede wszystkim dlatego, że zależy od szeregu czynników, takich jak: osobiste doświadczenia, możliwości, a wreszcie i umiejętności wspinaczy. Dobrym podsumowaniem jest lista zaproponowana przez Steve’a Bella, który w wyznaczaniu stopnia trudności najwyższych szczytów kontynentów wziął pod uwagę wysokość, trudności wspinaczkowe, kłopoty techniczne, niewygodę oraz wysiłek. Lista ta pomija jednak aspekt kluczowy dla większości wspinaczy – zdobycie środków finansowych niezbędnych do organizacji tego rodzaju wyprawy. Skala Bella odnosi się więc przede wszystkim do najłatwiejszych dróg wejścia na szczyty Korony Ziemi i nie uwzględnia szczytu Mont Blanc.
- Góra Kościuszki: 1 pkt;
- Kilimandżaro: 2 pkt;
- Elbrus: 3 pkt.;
- Piramida Carstensz/Aconcagua/Masyw Vinsona: 5 pkt.;
- McKinley (Grzęda Zachodnia): 7 pkt.;
- Everest (granią południowo-wschodnią przez Przełęcz Południową): 10 pkt.
Skala trudności Bella nie odpowiada jednak również skali niebezpieczeństwa dla życia, na jaką narażeni są wspinacze chcący zdobyć najwyższe szczyty kontynentów. Najczęściej do wypadków śmiertelnych dochodzi podczas wyprawy na Everest, Elbrus czy Mont Blanc. Na tych górach życie straciło już przeszło kilkaset osób. Warto pamiętać, że wspinaczka na każdy ze szczytów Korony Ziemi wymaga bardzo dobrego przygotowania fizycznego i sprzętowego. Na atak szczytowy na kilkutysięcznikach nie wystarczą buty wysokogórskie i nawet najlepsza kurtka puchowa ze standardowych kolekcji. To wszystko sprawdzi się świetnie, ale przed wejściem na ostatni etap wspinaczki. Do ataków szczytowych używa się specjalnych bardzo ciepłych kombinezonów (nie zapominajmy, że na Evereście może być nawet -41°C - taką rekordową temperaturę odnotowano w lutym 2003 r.), zazwyczaj sztywnych i grubych butów dwuczęściowych, a także sprzętu do wspinaczki lodowej i lekkiego plecaka wyprawowego z najważniejszymi rzeczami, cięższy plecak zostawia się w obozie przed szczytem.